άλλη μια αγρύπνια.

Αγρίμια πηδούν μανιασμένα σαν διονυσιακοί τράγοι. 

Μες στη μέθη τους ανάβουν πορφυρές φωτιές και λούζονται με κρασί. 

Πειρατικές σημαίες και συνθήματα γι’ αυτούς που έφυγαν και ξέφυγαν. 

Κοιτάμε από ψηλά του κόσμου τη ραστώνη.

Κάθε όργανο πλασμένο από τη φύση με ξύλο, 

μέσα του νερό γάργαρο και πύρινη φλόγα. 

Μιλούν μεταξύ τους και βγάζουν ήχους 

που ανθρώπινο αυτί δεν έχει ξανακούσει.

Ηδονή. Ο ιδρώτας στάζει. 

Τα πόδια δεν πατούν στη γη. 

Σαν αέρας Πεχλιβάνης.

Ακούω μόνο τα λόγια και τη μουσική. 

Τέτοια λόγια έρχονται μόνο στον ύπνο, νομίζω ότι ονειρεύομαι. 

Διαλεγμένα ένα ένα ξεχωριστά από τα πιο σπάνια βιβλία της ανατολής, 

από τις προσευχές των αγγέλων.

Ένα θέαμα που μου θυμίζει πως είμαστε ακόμα ζωντανοί και παλεύουμε. 

Πως αυτή είναι η ουσία και καμιά άλλη. 

Άμοιρη ψυχή μην ξεγελαστείς.

Και έβγαινε η Μελίνα, η Μάρθα και τώρα η Ματούλα.

 Σαν χρυσός αετός που κελαηδάει, 

σαν μια παιχνιδιάρα θεά της μεσογείου 

να σου θυμίζει τον έρωτα…

Στιγμές που θα θυμάμαι για πάντα, 

όπου ζήσαμε σαν αερικό, τότε και μόνο. 

Με ανάσες συγχρονισμένες και λαχάνιασμα που το φοβήθηκε ο Δίας. 

Ο νους αληταριό, που δραπετεύει…

Κι όλα αυτά ξεκινούν «από το σύμπαν του Θανάση Παπακωνσταντίνου»… 

όπως είπε η Ματούλα, στην Τεχνόπολη, τον Σεπτέμβρη του ’16.