σε θέα

κοιτάζω την Αθήνα από ψηλά
κάθε λόφος και διαφορετική γωνιά, η ίδια εικόνα
κοκαλωμένα στο γρανάζι του χρόνου φώτα
ψυχρά, στέκουν σαν ύαινες και περιμένουν την πτώση
άφαντα αμάξια που κάθε τόσο ξερνούν κόρνες
μπετόν, παράθυρα, αυτό που λέμε σπίτι
επί πολλά, στιβαγμένα στη σειρά
αναπνέουν εκεί μέσα ;

Σε κοροϊδεύω από δω πάνω, σα θεός
είσαι ακίνητη Αθήνα

εγώ μπορώ να χορέψω
να πέσω απ' την κορφή
να ακουστεί το γέλιο σε αντίλαλο
να πετάξω τους δείκτες 

τικ τακ 

στ' αστέρια