η Μαίρη

εκείνη που φτιάχνει δικές της ιστορίες από αγαπημένα αποσπάσματα βιβλίων
που θέλει να υπομένει τον πόνο της χορευτικής αγκαλιάς του
που όταν ακούει σειρήνα ασθενοφόρου δακρύζει και προσεύχεται σ' ανύπαρκτους θεούς
που διαβάζει ψυχανάλυση για να καταλάβει τι σκεφτόταν αυτή που τόσο αγαπούσε όταν αυτοκτόνησε
που γράφει γράμματα που ποτέ δεν στέλνει
που της αρέσει τόσο να κλαίει
που αναβλύζει αγάπη
που τους συγχωρεί όλους εκτός από τον εαυτό της
που ονειρεύεται ότι πετάει
σχεδιάζει όταν αλλάξει ο χρόνος να στείλει ψηλά χίλια δακρυσμένα φιλιά

μέρες μετά...
το πρωινό της αθήνας δεν άλλαξε καθόλου, παρόλα τα πυροτεχνήματα