έξι τρίτου

μου διαβάζεις κι οι λέξεις ακούγονται σαν αγέρας που χαϊδεύει τα φύλλα των πλατάνων
κάθε ένα λεπτό που το φανάρι κοκκινίζει οι φωνές των αμαξιών σιγούν
το θρόισμα σου γεμίζει τον χώρο και κρέμομαι απ'τα χείλη σου

η σιγή δεν αρκεί πολύ, όμως περιμένω ως το επόμενο λεπτό

ο Νερούδα από τα σύννεφα βγαίνει, από το χώμα
και κλέβει τη φωνή μου...

ο ήλιος έφυγε κι η πόλη ανάβει

μάς τυλίγει τρυφερά

μυρίζει το άρωμά σου

η γωνιά αυτή είναι δική μας